The Mojo Daemons (B) Blues (Deelnemers BBC) Missy Sippy Gent (16-10-2018) reporter & photo credits: Marcel info organisatie: Missy Sippy info band: The Mojo Daemons © Rootsville 2018

Het was alweer een tijdje geleden dat ik nog eens naar Vlaanderen’s tofste joint was afgezakt. Tijd dus om daar eens verandering in te brengen want ze zitten daar in het geheel niet stil op gebied van optredens. De zomer blijft maar duren en onder een schitterend avondzonnetje trok ik op weg naar de Missy Sippy in Gent, niets beters dan een paar bluesoptredens om de muizenissen van de voorbije verkiezingen te vergeten.

Vanavond stond het optreden gepland van The Mojo Daemons. Duo dat ik aan het werk had kunnen zien op de laatste Blues Challenge en die mij een goede muzikale indruk hadden achtergelaten. The Mojo Daemons bestaan uit twee muzikanten die hun inspiratie halen uit zowel de traditionele blues en New Orleans jazz, als uit meer modernere blues stijlen met af en toe een revival knipoog en soms zelfs een vleugje rockabilly.

Smokestack B. (Kris 'den Bosse' van Bosstraeten) bespeelt niet enkel de gevoelige snaar van zijn gitaren maar mikt ook een beetje op de jouwe terwijl Big Ben Bullet ('den Ben' Pittoors) zijn best doet om zijn ruwe stem om te buigen in een lichte en aangename bezwering en bij tijd en stond teruggrijpt naar wat doorademde mondharmonica's.

In het begin vreesde ik voor de opkomst maar na korte tijd kwamen de luisteraars stilaan binnengedruppeld. Ze hadden meer dan gelijk want we kregen een zeer degelijke gig voorgeschoteld. Een gig die een mengeling was van Ben’s rauwe stemgeluiden, warme harp, vettige slide en de rauwe gitaar van “Den Bosse” die bijwijlen deed denken aan de sound van RL Burnside. Met hun sound bracht het duo ons op een tocht langsheen de Mississippe Delta tot in New Orleans.

Twee mooi opgebouwde sets met songs als ‘Bring It On Home’, ‘Drinking Muddy Water’ van The Yardbirds of‘Looking For Trouble’, waarna we een schitterende versie te horen kregen van de traditional ‘Summetime’. Trage start, stevig uptempo na een tijd om terug traag te eindigen. Prachtig gewoon. Dan eentje uit eind de jaren twintig van Lee Green, ‘When I Get Drunk, Who’s Gonna Carry Me Home’. Tijd ook voor eigen werk met ‘Woodpecker’ om af te sluiten met een walsje met Screaming Jay Hawkins’ ‘I Put I Spell On You’. Zeer aangenaam en ik kon volop genieten.

Na een korte rustpauze kwamen de jongens terug opdagen en na een korte intro trakteerden ze ons op een toch wel vettige medley van Howlin Wolf met ‘Spoonful’ en ‘Smokestack Lightnin’. Het duo is wel goed op elkaar ingespeeld, en ondanks het feit dat wij hier veel standards en traditionals te horen kregen, weten ze daar, op zo’n manier hun eigen brouwsel van te maken, dat het aangenaam blijft om naar te luisteren. Met ‘Old Danish Bresw’ kregen we nog een eigen nummer te horen. Een song over het slechtste drankje van de wereld en eerlijk gezegd, na de uitleg, zou ik weinig zin hebben om dat te proeven.

Een song dat op maat van de boys is gesneden, is ‘Heartattack and Vine’ van Tom Waits. Eentje die ze met respect hebben behandeld en je direct bij de keel pakt. Nog een keelgrijpertje, was Keb Mo’s ‘Love Blues’, man wat een schitterend nummer. Met nadien nog ‘Can’t be Satisfied’ van Muddy Waters, Howlin Wolf’s ‘Evil’, Een knappe versie van ‘St-James Infirmary’, Little Walters ‘My Babe’, het meer dan gekende ’16 Tons’ van Merle Travis was de avond compleet. De mannen sloten nog af met Johnny Cash’s ‘Sam Hall ‘ als knappe uitsmijter.
Mooi was me dat allemaal en de perfecte afsluiter van een fijne avond.

Ik wist dat ik, na de Challenge, een volledig concert van de mannen moest zien. Well, I was right! Bedankt mannen, ik heb mij goed geamuseerd. Op naar het volgende concert dan maar.

Marcel